Nationaal beleid voor thuisenergieopslag

De afgelopen jaren is het beleid op het gebied van energieopslag op staatsniveau versneld. Dit is grotendeels te danken aan de toenemende hoeveelheid onderzoek naar energieopslagtechnologie en kostenbesparingen. Ook andere factoren, waaronder de doelstellingen en behoeften van de staat, hebben bijgedragen aan de toegenomen activiteit.

Energieopslag kan de veerkracht van het elektriciteitsnet vergroten. Het biedt back-upstroom wanneer de elektriciteitsproductie van de elektriciteitscentrale uitvalt. Het kan ook pieken in het systeemverbruik verminderen. Daarom wordt opslag als cruciaal beschouwd voor de transitie naar schone energie. Naarmate er meer variabele hernieuwbare bronnen beschikbaar komen, groeit de behoefte aan systeemflexibiliteit. Opslagtechnologieën kunnen ook de noodzaak van dure systeemupgrades uitstellen.

Hoewel het beleid op staatsniveau varieert in reikwijdte en agressiviteit, is het allemaal bedoeld om de concurrerende toegang tot energieopslag te verbeteren. Sommige beleidsmaatregelen zijn gericht op het vergroten van de toegang tot opslag, terwijl andere erop gericht zijn om ervoor te zorgen dat energieopslag volledig geïntegreerd is in het regelgevingsproces. Staatsbeleid kan gebaseerd zijn op wetgeving, een uitvoerend besluit, een onderzoek of een onderzoek van een nutscommissie. In veel gevallen zijn ze bedoeld om concurrerende markten te vervangen door beleid dat meer voorschrijvend is en investeringen in opslag faciliteert. Sommige beleidsmaatregelen omvatten ook prikkels voor investeringen in opslag via tariefstelling en financiële subsidies.

Momenteel hebben zes staten beleid voor energieopslag aangenomen. Arizona, Californië, Maryland, Massachusetts, New York en Oregon zijn de staten die dit beleid hebben aangenomen. Elke staat heeft een standaard aangenomen die het aandeel hernieuwbare energie in de portfolio specificeert. Een aantal staten heeft ook hun vereisten voor energieplanning bijgewerkt met opslag. Het Pacific Northwest National Laboratory heeft vijf soorten beleid voor energieopslag op staatsniveau geïdentificeerd. Deze beleidsmaatregelen variëren in hun agressiviteit en zijn niet allemaal voorschrijvend. Ze identificeren juist de behoefte aan een beter inzicht in het elektriciteitsnet en bieden een kader voor toekomstig onderzoek. Deze beleidsmaatregelen kunnen ook dienen als blauwdruk voor andere staten.

In juli nam Massachusetts H.4857 aan, dat de doelstelling van de staat om energieopslag aan te schaffen wil verhogen tot 1000 MW in 2025. De wet draagt ​​de Public Utilities Commission (PUC) van de staat op om regels vast te stellen ter bevordering van de aanschaf van energieopslagbronnen door nutsbedrijven. De wet draagt ​​de CPUC ook op om te overwegen of energieopslag investeringen in infrastructuur op basis van fossiele brandstoffen kan uitstellen of zelfs elimineren.

In Nevada heeft de CPUC een inkoopdoelstelling van 100 MW in 2020 vastgesteld. Deze doelstelling is onderverdeeld in transmissiegekoppelde projecten, distributiegekoppelde projecten en klantgekoppelde projecten. De CPUC heeft ook richtlijnen opgesteld voor kosteneffectiviteitstests voor opslagprojecten. De staat heeft tevens regels ontwikkeld voor gestroomlijnde interconnectieprocessen. Nevada verbiedt ook tarieven die uitsluitend gebaseerd zijn op het eigendom van de energieopslag van klanten.

De Clean Energy Group heeft samengewerkt met beleidsmakers, toezichthouders en andere belanghebbenden op staatsniveau om te pleiten voor een ruimere inzet van energieopslagtechnologieën. De groep heeft zich ook ingezet voor een eerlijke verdeling van opslagsubsidies, inclusief uitzonderingen voor gemeenschappen met een laag inkomen. Daarnaast heeft de Clean Energy Group een basiskortingsprogramma voor energieopslag ontwikkeld, vergelijkbaar met de kortingen die in veel staten worden aangeboden voor de installatie van zonne-energie achter de meter.